Jingle Bells, rituele slachting en rotsbidden

Als we maandag op school komen, zien we dat Dipak al flink zijn best gedaan, om de strepen waar we vrijdag niet aan toe zijn gekomen, te schilderen. Dat is fantastisch, dan gaan we wat sneller. Maandagmiddag schilderen we nog een uurtje, en dan zijn de strepen af. Rajan heeft gevraagd dat we de blokkenmuur helemaal doortrekken tot aan het raam. We waren het niet van plan, maar hij is er zo enthousiast over en ook blijkbaar de mensen aan wie hij het heeft laten zien. En als we het doortrekken, kun je de blokken ook van buiten zien. Nog even doorschilderen dan maar. :)

Als we de strepen aan het schilderen zijn, komt één van de docentes bij ons zitten, of we maandverband bij ons hebben. Dat niet, ik wel tampons. Er ging niet gelijk een belletje rinkelen, dus ik neem haar mee naar boven om er 1 te pakken. Ik laat m zien, ze kijkt er naar en zegt, that's kind of small. Hmmmm, okay, it will grow when used. Maar ze kinkt nog wat moeilijk. Ik begin te denken dat ze nog nooit een tampon in haar leven heeft gezien. Wanneer ze vraagt, dit leg je in je onderbroek toch? Schiet ik een beetje in de lach. NEEEE, you put it in inside. Inside? Yes, inside. Noooooooo, zegt ze dan. Echt? Hoe dan? Hahaha!! Ik lach me dood. Ik haal m uit het plastic en laat in mijn hand zien hoe het werkt. Ze kijkt met grote ogen. Normal in your country? Yes, yes. Whahaha, ik lach me dood. We besluiten samen dat het niet handig is om nu te gebruiken, first time difficult. Dat is een verschil waar ik geen rekening mee had gehouden. 

Na school lopen we naar Jorpati chowk om een kerstboom te kopen. Daar zit uiteraard geen doos bij, dus ik pak de boom en loop er mee de straat op. Het is zo'n kwartier lopen terug naar school en mensen kijken behoorlijk vreemd, lachen ons (of mij eigenlijk) uit en roepen Merry Christmas. Het is hilarisch. Op een gegeven moment voel ik iemands hand tegen de mijne. Nooit gedacht dat ik ooit in mijn leven, terwijl ik door een buitenwijk van Kathmandu loop, zou zeggen: er zit iemand aan mijn kerstboom. 

We zetten de kerstboom dinsdagochtend naast de trap beneden, zodat iedereen die de school binnenkomt, de kerstboom ziet. Rajan heeft nog lichtjes ergens, zegt hij. Uiteindelijk sloopt hij ze uit een oude doos, waar met de lichtjes het oude schoollogo is gemaakt. Ze doen het nog en we willen ze in de boom hangen, als we zien dat het snoer ergens provisorisch is verlengd, en stroomdraadjes open en bloot liggen. Lijkt niet echt veilig. Ik denk dat, als het aan hen had gelegen, de lampjes zo de boom in waren gegaan. Rajan gaat nu nieuwe regelen. Hij komt aan met een slinger van bloemenlampjes. Vreselijk!! Gelukkig kunnen de bloemen eraf. Wat overblijft is een slinger met knipperende witte lichtjes. We draperen het om de boom en hangen de kerstballen van de SUKG van de vorige dag erin. Van karton en glimmend plakband maken we een piek. Ik zeg, boom geslaagd. :) Na de lunch maken we met de LKG klas nieuwe ballen, waar we een slinger van willen maken voor de boom. Dat is nogal een uitdaging. We zijn niet in staat een groepje van 6 kleuters in toom te houden, haha!! Stiekem moet ik er wel om lachen, hoewel ik het bij vlagen vervelend vind. Ik vergeet soms dat het ook gewoon nog kleuters zijn, die het fantastisch vinden om met Anna didi en Laura didi (of waarschijnlijk welke didi, grote zus, dan ook) te spelen en aandacht te krijgen. Dit was de vechtersklas, even vergeten, de go go Samurai klas. Salina staat boos op als twee jongens weer op elkaar duiken en stampt een paar keer op een voet, fantastisch dat ze ons probeert te helpen. Ik zeg zachtjes thank you Salina tegen haar. Een ander meisje heeft dat door en staat op om een van de jongens te slaan. Het lijkt hem niet zo veel te doen. Ze krassen de tafel onder met waskrijt, er belandt ook wat op de voorgeknipte bellen en ballen gelukkig. Slechts een enkeling weet meer dan 1 kleur aan 1 kant te gebruiken. Geweldig. :)

Van alle kinderen trekken we de hand over en maken er een kerstkrans van. Wreeth in English. Weer een nieuw woord geleerd. Ik maak kleine rode besjes en een opschrift, Merry Christmas LKG class 2014. Bimala vindt het prachtig en het hangt nu aan hun klassedeur. We maken ze ook voor de andere klassen in de rest van de week. Dat wordt wel echt leuk. Met de andere twee klassen maken we grote posters. Met de ene klas kleine kerstballen op een hele grote, met de andere klas kleine kerstbellen op een hele grote. 

Als Anne de slinger aan het maken is, ga ik naar beneden en loop bij de UKG naar binnen. Ze hebben Engelse spellingsles. Ik kijk naar het boekje en denk, dat is ook raar, die woorden zijn verkeerd gespeld. Ik kijk het nog even aan en zeg dan tegen Mr. Man: dit woord is verkeerd gespeld. Hij kijkt me een beetje gek aan. Dan zie ik dat boven aan de bladzijde staat dat ze de spelfout uit de woorden moeten halen, haha!! Veel te moeilijk voor die kinderen. Ik betwijfel of ze überhaupt weten wat de woorden betekenen. Carpenter, screwdriver, en een woord waarvan ik niet eens weet hoe je het goed spelt, want ik heb geen idee wat het is. Ik vraag het Mr. Man, hij weet het eigenlijk ook niet. Tijd om naar buiten te gaan, vind ik. Exercise time! Van excercise komt niet heel veel, er zijn een paar die me na doen, de rest vliegt naar de glijbaan en de schommel. Als ze mij een beetje te veel aan elkaar gaan hangen, pak ik een bal. Hoeraaaaaa!! Dat is fantastisch, ze duiken er allemaal op af en beginnen spontaan te voetballen. Er moet nog een bal bij, te veel kinderen voor maar 1 bal. We voetballen met 2 ballen, 1 doel en 0 teams. Dipak doet wat aan de verdediging. Mr. Man staat in de hoek en slaat de bal zo nu en dan met zijn kruk terug het veld op. Hij vind het prachtig. Het is een koude dag, maar inmiddels hebben ik en de kinderen het behoorlijk warm. De ballen verdwijnen voortdurend onder de glijbaan. De kinderen vallen over elkaar en stoten zich tegen de glijbaan. Ik zie nu goed dat het veldje eigenlijk te klein is, zelfs voor 1 klas. Niks aan te doen, helaas. Een jongetje heeft en bloedneus, volgens Mr. Man helpt 10 minuten zitten met je hoofd achterover. Dat laat ik maar zo. Een paar kinderen huilen. Ze doen er hier niet veel mee. Ik hou ze vast, geef een kusje op de zere plek. Het lijkt de kinderen ook niet veel uit te maken, blijkbaar moeten ze het er hier gewoon uit huilen. Kalsika vindt het leuk als ik haar onder haar armen vastpak en haar heen en weer slinger. Dan hoor ik het meest lieve lachje. Zo'n lachje dat je aan het begin van een film wel eens hoort, als je een lege schommel heen en weer ziet gaan, en het kind verdwenen is. Na tiffin wil een groepje weer papegaaitje doen. Fast, ma'am, fast!! Okee prima!! Na een keer of 30 ben ik er wel weer klaar mee. Ik stop. Het zusje van Kalsika wil dan nog, maar ik wil echt niet meer. Kalsika zingt nooit het liedje mee, maar ze kent het uit haar hoofd, fonetisch dan, net als veel meer kinderen inmiddels. Papegaaitje, papegaaitje, ma'am!! Best grappig. De poef vinden ze allemaal het leukst, sommigen rennen al weg als we nog maar op de helft van het liedje zijn, anderen poefen vrij hard terug, en iets lager dan mijn buik, lekker hoor. 

Ik denk niet dat het rooster dat ik wilde invoeren nog gaat lukken. Ik leg de lat denk ik te hoog. Ik moet hier meer leven bij de dag. Als het koud is, schilderen we niet, zo simpel zijn de dingen hier. Was die dag ook niet mogelijk, het stuk muur dat nog moet is dinsdag schoongemaakt. Had ik de dag ervoor gevraagd. Toen ik begon met afplakken, kwam me namelijk een behoorlijke stank tegemoet, zo erg dat ik niet meer kon ademhalen vlakbij de muur. Achter het gordijn barstte het van de muizenkeutels, en ik denk dat de regen een fijne reactie heeft veroorzaakt. Het kan natuurlijk ook zijn dat er ergens een dood dier heeft liggen rotten. Een rat of iets dergelijks. Nice. (Regen, ja, het heeft al 4 jaar niet geregend in Kathmandu in december, nu regent het al drie dagen....)

Die dag realiseer ik me: ik heb nog maar anderhalve week, dat is echt niet veel meer. De tijd is zo snel gegaan. Ik voel me steeds meer thuis op school, en vind er steeds beter mijn draai. Ik heb een beetje door wat hier normaal is, en wat niet. En dan is het bijna alweer tijd om naar huis te gaan. Hoewel ik daar ook echt naar uitkijk, vind ik het ook jammer om straks de school, de docenten en andere werknemers, en de kinderen vaarwel te zeggen, niet wetend of ik ze ooit nog terug ga zien. 

Ik zie nu ook in, in welke luxe we eigenlijk leven. Elke dag een warme douche, met een goede straal, lekkere dikke grote handdoeken, goed werkende toiletten, gevarieerd eten, goede scholen, geasfalteerde straten die regelmatig worden geveegd, isolatie en verwarming, 24*7 stroom, elke dag schone kleren, en een hoop kleding om uit te kiezen. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik sta niet vaak genoeg stil bij alle blessings die ik eigenlijk heb. Ik hoop, dat als ik terug ben, ik dat wel vaker doe, en niet te snel ondersneeuw in alles maar weer normaal gaan vinden, en meer geluk vindt in de kleine dingen, zoals een warme douche en lekkere grote handdoeken. 

Het zijn koude dagen. 's Avonds kan Elly niet verder haar slaapzak in, met een capuchon over haar hoofd, Anne zit diep weggedoken in haar trui onder een fleecedeken, ik heb mezelf in een fleecedeken en de extra slaapzak van Madav gewikkeld, met 2 paar sokken aan, die mijn voeten overigens nog steeds niet warm hebben gemaakt. Onder mijn joggingbroek draag ik de legging die ik van het weekend aan heb geschaft in een trekkingwinkel. Dat is wel 1 van mijn beste aankopen deze reis. Ik hoop die avond zo dat het vanaf morgen weer wat beter wordt. Ik heb de hele dag mijn body warmer aan gehad.  Vannacht heeft het blijkbaar geonweerd. Ik heb er doorheen geslapen. Het was waarschijnlijk de eerste nacht dat ik zonder wakker worden de volle acht uur heb gepakt, het was een heerlijke nacht. Vannacht graag nog zo een, als mijn voeten maar opwarmen.....

Woensdag begint de dag weer koud en bewolkt, maar gelukkig klaart het in de loop van de ochtend op en is het slechtere weer van de afgelopen dagen klaar. Just another day at the school: we knippen, plakken, schilderen en doen papagaaitje.

Donderdagochtend knippen we de laatste kerstballen en kerstbellen. Ik zit weer ingepakt  in mijn bodywarmer en sjaal, met handschoenen aan te knippen. Gelukkig schijnt de zon, het warmt al snel op. Om 10 uur doen we weer mee met ochtendgymnastiek. Een kwartiertje daarvoor ga ik bij de nursery zitten, die buiten op een kleed zitten. Ze willen weer papagaaitje, ik even niet. Ik zing Jingle Bells in plaats daarvan en speel in de maat van het liedje met mijn vingers op hun wangen. Telkens draait er een nieuw gezichtje bij, die wil ook meedoen. Ze lijken het allemaal fantastisch te vinden. Op de trap kwam ik Kalsika tegen, ze riep didi en raakte me snel aan. Ik zag haar glimlachen in mijn ooghoeken. Ik ben er achter dat ze eigenlijk Kaushika heet. Ik vind Kalsika mooier. 

Na de lunch komt Ashirbad gelijk bij me. Hij wil weer papagaaitje, maar net als eerder die morgen, doe ik Jingle Bells daarvoor in de plaats. Hij is 3 en volledig gebiologeerd door het liedje en het getik tegen zijn wangen. Ik zat op de grond tegen de muur en hij klom steeds verder op mijn been en steeds dichter bij mijn gezicht om, kijkend naar mijn zingende mond. Anne zei dat hij verliefd naar me zat te kijken, best schattig. Naast me zie ik Jasmin staan, ik trek haar ook op mijn schoot en probeer een soort hobbelpaardje te maken van Jingle Bells. Als Ashmita ook naast me opduikt en ik haar er bijtrek, wordt het wat druk op mijn schoot en wat zwaar voor hobbelpaardje, maar het lukt me toch. Als hangmeisje er bij komt, wordt de lol iets minder, ze hangt aan mijn arm, die ik gebruik om drie kinderen op 1 plek te houden. Ze trekt aan mijn haar, waardoor ik mijn andere nodig heb om mijn hoofd te beschermen. Ik weet haar weer van me af te krijgen op de een of andere manier. Jasmin en Ashmita zijn inmiddels verdwenen, Ashirbad is niet weg te slaan, wat een schatje. Hij speelt Jingle Bells op mijn wangen, terwijl ik zing. Hij vind een loszittende haar, die hij van voor naar achter bekijkt. Hé, dat is leuk, er zitten er nog meer op mijn hoofd. Een voor een trekt hij ze eruit. Lekker hoor. Hangmeisje ziet het en is weer snel terug. Ook zij begint aan mijn aan haar te plukken. Okee, genoeg, ik sta op, sorry Ashirbad. Arya komt met nog wat kindjes op me af lopen. Ze tikt tegen haar wangen. Jingle Bells ma'am, Jingle Bells. Ze staan in een groepje om heen, geduldig wachtend tot ik bij hun wangen kom. Ik hoor een enkel stemmetje wat woorden meezingen. Ik heb een nieuwe manier gevonden om ze Jingle Bells te leren. :)

Met de UKG klas kleuren we de kerstballen. Het valt me telkens weer op dat ze aan ons vragen wat ze moeten kleuren. Ik doe iets voor, en de meesten kleuren dat na. Sommigen kleuren zelfs niet, als ze geen voorbeeldje hebben. Ze tekenen na wat ze zien, dus dat is de klok en dat zijn de smiley's die we op de muur hebben gezet. Als 1 jongetje zelfs onze 'handtekening' van de muur overneemt, volgen er nog 3 die dat ook willen. Slechts een enkel kind, op de hele school, heeft eigen inspiratie. Het gekke is dat de nursery class, de allerjongsten, de minste instructie en voorbeelden nodig hebben. Die kleuren gewoon wat. Ze zijn ook het rustigst, de oudere kinderen zijn veel wilder, vooral de LKG en SUKG. Als we bezig zijn kerstversiering te maken van het kleurgestijn, komt Rajan bij ons zitten en zegt dat we zoveel doen voor de school, veel meer dan ze hadden verwacht. Ik zeg dat ik eigenlijk veel minder doe, dan dat ik had verwacht. Maar dat dat ook mijn eigen hoge lat is. En ook iets dat ik hier leer. Ik wil gelijk het bovenste van de plank, zonder rekening te houden met het tempo van de doelgroep. Alle plannen die ik hier heb gemaakt, heb ik bij moeten stellen. Deze week had in het teken van het rooster moeten staan, in plaats daarvan hebben we kerstversiering gemaakt en nog wat verder geschilderd. In plaats van 3 klassen per dag, hebben we 1 klas per dag gehad, plus ik heb nog een soort van gymles geprobeerd, maar het was gewoon buiten spelen. En hoewel ik denk dat ik de helft van mijn doelen niet gehaald heb, is de school er superblij mee. Elke dag zegt Rajan, of Chooda, wel een keer dank je wel. Ik ben er misschien ook te serieus of kritisch voor. Ik wil te veel, de boel professionaliseren. Terwijl een beetje knutselen, schilderen, zingen en aandacht voor de kinderen genoeg is. Dat is ook waardevol! Dat zie ik nu in. Plannen wijzigen hier bij de dag en het is belangrijk om 's ochtends eerst thee te drinken (wat ik niet altijd doe, dus dan komen ze het brengen, heel lief, en meestal zelfs zonder suiker, speciaal voor mij, helemaal lief). De rest van de dag moet je gewoon over je heen laten komen. Zeker als je hier niet zo heel lang bent, zoals ik. 

Donderdagavond begint mijn bed opeens te schudden. Het duurt even voordat ik doorheb dat het geschud niet vanuit het huis komt. Het is een aardbeving!! 5.2 op de schaal van Richter in India. Althans dat zegt het breaking news. Blijkt bullshit news te zijn, want de volgende ochtend blijkt dat het 5.9 te zijn geweest vlakbij de Everest. Dat is zeg maar heel erg de andere kant op. Mensen gaan allemaal de straat op, er is ongewoon veel geluid voor 9 uur 's avonds. Voor ons alledrie (Anne, Elly en mij) de eerste aardbeving van ons leven, dus we zijn aardig opgewonden. Het duurt even voordat we allemaal zo ver zijn dat we kunnen gaan slapen. Vlak voordat ik wil gaan liggen, zie ik een kakkerlak over mijn bed kruipen. Ik sla hem snel onder de bank. Wat je niet ziet, dat is er niet, ofzo. 

Vrijdagochtend maken we tandenborstelzakken, althans we naaien namen op de al klaarliggende zakken. Het is tandenpoetsdag! Vanaf nu gaan er tanden gepoetst worden op school. Dipak hangt ze op in de ruimte naast de keuken. We zetten een teil klaar en 2 flessen water. In elk vakje stoppen we een tandenborstel. Rajan gaat los met zijn camera. Na de lunch druppelen de eerste kids binnen. We doen alleen 2 klassen, omdat het anders te veel wordt. De meesten weten precies hoe ze hun tanden moeten poetsen, ze hadden de zakken om aan de muur te hangen, ze hadden blijkbaar alleen iemand nodig om het te organiseren. Dus vanaf nu poetst iedereen elke schooldag in ieder geval 1x zijn tanden. Dat is wel nodig bij sommigen kinderen. Er is een jongetje dat alleen nog een paar driehoekige stompjes heeft, vele andere hebben bruine melktandjes. Zonde. Na tiffin doen we de andere twee klassen. Het gaat super. Mission accomplished. Ik maak nog een kerstkrans voor de SUKG, Anne en Dipak schilderen de laatste blokken. Die middag krijgen 2 klassen op het dakterras les. Ik ga erbij zitten en binnen niet al te lange tijd ben ik een les klokkijken aan het geven aan de LKG klas. Half past 5, half past 6, half past 7 en zo door. Ze leren hier alles in rijtjes. Alle kindjes stonden om me heen en riepen steeds harder en harder. Het was best grappig. Sommigen zeiden plast ipv past. Ik heb alleen geen idee of ze nu weten hoe laat het is als de grote wijzer op 6 staat en de kleine tussen de 7 en de 8. Maar goed, we hebben ons vermaakt. Toen het genoeg was, kregen ze allemaal een kleine tol. Na een paar minuten kwamen de eersten bij me: arko ma'am, arko, arko, arko, arko, arko! Ik vraag dat arko betekent. Ze willen een nieuwe. Dus ik pak de doos, de kinderen storten zich erbovenop. En er komen er steeds meer. Er hangen nu wel 10 kinderen aan. More then I can handle, pffff..... Ik trek de doos omhoog, stoot daarbij tegen een hoofd aan, maar ze kunnen hier tegen een stootje, en probeer het opnieuw, line, line!! Werkt niet echt voor de meesten, maar ik heb er een stuk of 3 kunnen lozen. Bimala ziet het gebeuren en lacht zich dood. Ze roept wat woorden, de kinderen laten los. We zetten de doos weer weg, geen nieuwe tolletjes meer. Ik zijg neer op de mat en kijk een beetje toe. Sommigen komen naar me toe, laten zien hoe goed (of slecht) ze kunnen tollen. Ik doe een rondje Jingle Bells, een stel jongetjes rent hard rondjes om de mat. Zo nu en en ploffen ze uitgeput bij me neer, en leggen hun hoofd op mijn benen. Dan rennen ze weer verder, in de gaten houdend of ik wel blijf kijken. Ik doe Salina voor hoe je moet tollen, Khausika kruipt bij me, ik kietel haar, ze lacht zich een ongeluk en rent weer weg. Kan niet tegen kietelen. Het meisje met een milde vorm van hersenverlamming, zij is overigens best slim, doet af en toe haar handen voor mijn ogen en lacht lief als ik omkijk. Khausika klimt op mijn rug. De rendende jongetjes zien het, en doen hetzelfde. De broek van Manish zit inmiddels ongeveer onder zijn kont, dus die trek ik bij mij om hem weer even goed aan te kleden. Hij is spastisch, en superschattig. Er breekt altijd zo'n enorme lach op zijn gezicht door als je hem aandacht geeft. 

Als de dag bijna voorbij is, sta ik nog even voor de deur van 1 van de klassen. Binnen hoor ik kinderen mijn naam roepen en hard lachen. Ik kijk naar binnen en gebaar dat ik niet weet waar Laura is. Ze wijzen achter de deur. Ik kijk en zie een stok. Whahaha, ze zijn erachter, mijn naam is ook een wandelstok! Ze vinden het hilarisch. Ik pak de stok en loop er een stukje mee. Ze kunnen niet meer stoppen met lachen. Ik ga nog een tijdje in het lokaal zitten. Ik probeer ze te pakken te krijgen, Khausika wil weer de kieteldood. Ik ga op 1 van de bankjes zitten en om de beurt trekken ze mijn aandacht. Ik vermaak me prima. Pranshu komt binnen met een papieren slang. Ik doe alsof ik er bang voor ben. We spelen wel tien minuten back and gone, back and gone. En dat in een klein schoolbankje. 

Op zaterdag Om kwart over 9 rijdt mijn taxi wegvan het te drukke huis. Fijn dat er maandag iets minder mensen over zijn, jammer dat Elly daar niet bij is, en Corine, het nieuwe Australische meisje, wel. We rijden door druk Kathmandu en over bochtige slechte wegen over de heuvels naar Dakshinkali. Ik ben blij dat ik toch niet met de bus ben gegaan, ik weet niet of ik daar zonder misselijk te zijn uit was gekomen. De taxi driver gaat met me mee. We passeren eerst een enorme rij aan stalletjes waar offergaven (bloemen, doeken, kokosnoten, etenswaren) en speelgoed worden verkocht. Hij loodst me langs de rij wachtenden voor het offeren. Het is een enorme rij. Allemaal mensen die staan te wachten om iets te kunnen offeren. Dan komen we het tempelcomplex binnen. Het barst er overal van de mensen. Op een ophoginkje krijgen mensen aan de lopende band tikka's op hun voorhoofd. We lopen een trapje op, en staan onder ene afdak met uitzicht op de plaats waar wordt geofferd. Het is zo druk, dat ik niet precies kan zien wat er allemaal gebeurt, maar de mensen lopen eerst langs de shrine, met het beeld van 1 van de hindoeïstische goden, vervolgens spoelen ze hun dier af en lopen er mee door naar de slachtplek. Deze was vanaf de plek waar ik stond niet te zien. We lopen een stukje verder om het geheel vanaf de zijkant te kunnen bekijken. De meeste mensen hebben een haan bij zich, die je bij één van de stalletjes voor 2000 roepies, ongeveer 17 euro, kan kopen. Die dragen ze ofwel onder hun arm, ofwel aan de vleugels. Naast de hanen zie ik ook een heel stel geiten voorbij komen. In het gangetje naar de slachtplek staat een man met een geit. De geit lijkt niet verder te willen. De man loopt een paar keer heen en weer, de geit meeslepend. Na een tijdje zijn man en geit verdwenen. Naast me komt man met een haan in zijn hand staan. Hij geeft hem over aan iemand aan de andere kant van het hek. Hij grijpt de haan in zijn nekvel, de haan geeft geen kik. De man verdwijnt met de haan en komt een minuut of 5 later weer teruglopen. Hij steekt zijn hand uit naar mijn buurman en ik zie er een hanenkop uit rollen. Wow, heftig!! Ze pakken een plastic zak en proppen de rest van de haan er ondersteboven in, zijn poten bleven uitsteken. De man en de haan hebben nog zo'n 10 minuten naast me gestaan, voordat ik besluit genoeg gezien te hebben. Ondertussen zie ik een man met op zijn ene arm een klein meisje, en in zijn andere hand een haan. Even later zie ik de man weer, nog steeds met het meisje op zijn ene arm en in de andere hand een haan zonder hoofd. Een jongetje van een jaar of 10 houdt ook haan in zijn hand. Het is voor hem de normaalste zaak van de wereld. Er lopen veel kinderen, valt me op. Ik kan me toch niet voorstellen dat ik dat me een stel kinderen zou doen. Ik zie geiten naar de slachtplek verdwijnen, en even later terug komen in 2 delen, iemand houdt de kop nonchalant aan een horen vast, twee mannen lopen erachter en tillen zijn lichaam. Ik heb genoeg gezien. We lopen verder en ik zie dat ik de een beetje schuin, tussen een spleet door de slachtplek kan zien. Ik heb genoeg gezien, het daadwerkelijke slachten laat ik aan me voorbijgaan....

Op de terugweg naar Kathmandu, vraag ik de taxi driver te stoppen bij de Shesh Narayan Temple, die toch op de weg ligt. De  Hindoe tempel voor Vishnu staat tegen een hoge klif, naast een Tibetaans Boeddhistisch klooster. Aan de voet zwemmen koi karpers in een grote vijver. Voordat ik goed en wel de tempel en omgeving heb kunnen bekijken, duikt een Nepalees op me af, en begint een heel verhaal over een vrouw met rugklachten, die 18 dagen naast de tempel in een klein hokje heeft zitten mediteren, waarna ze volledig van haar klachten af was. Long life, long life!! Ik krijg een enorme lucifer in mijn handen en steek twee kaarsen aan, pray ma'am, pray for long life! Als de kaarsen aan zijn, duwt hij ze in mij handen, ik moet op een muurtje stappen. Voor ik het weet, sta ik met mijn hoofd tegen een rotswand te bidden voor lang leven. Na een minuut of 2 mag ik mijn hoofd van de rotswand halen en wordt ik voor een mantra mompelende monnik geplaatst. Bless, ma'am, bless, he pray for you!! De monnik begint gebeden op te zeggen, of zijn boodschappenlijstje. Hij lijkt zijn ogen dicht te hebben, maar ik zie hem afgeleid worden door de kleuter die in de rondte loopt. Als hij klaar is, raakt hij met zijn boek eerst de kaars aan, daarna mijn voorhoofd. De kaars die ik vasthield werd uit mijn handen getrokken, yes, yes, yes, now you pay me. Tuurlijk. Ik geef 100 roepies. No ma'am, big candles, last for 5 days, you pay more. Ik geef er nog 200 bij, hij wil 600. Uiteindelijk betaal ik 400 en draai me om om eindelijk goed te kunnen bekijken waar ik eigenlijk ben. 

Anne en ik hebben deze week nagedacht over hoe we de school nog een beetje verder kunnen helpen met een donatie. We hebben gezocht naar rubberen matten of kunstgras voor op de buitenspeelplaats. Dat is echt alleen veel te duur. Drie keer zoveel als dat je in Nederland zou betalen. Een andere optie voor ons was de muur die we hebben geschilderd. Daar komt vocht in tijdens het regenseizoen, waardoor de muur lelijk en slecht is geworden. Voor ongeveer 500 euro is dit te herstellen. We hebben hier samen echter niet genoeg geld voor op dit moment om de muur te verbeteren. Het is echter wel nodig om de ruimte ook tijdens regenseizoen goed bruikbaar te houden. Ik vind het lastig om om geld te vragen, ik ga het echter nu wel doen. Zou je ons willen sponsoren?