Kathmandu, het project en een doopceremonie

Mijn eerste week Nepal zit erop! Overstappen op Parijs was nog een uitdaging. Ik was ongeveer de laatste die aan boord ging, last call, last call!! In het vliegtuig heb ik weinig geslapen. Het hielp dan ook niet dat het hotel waar ik de eerste 2 nachten sliep in de buurt van een kroeg / restaurant staat, waar heel hard Barbie Girl uit de speakers knalde. Was de muziek uit, spring de tv van mijn buren snoeihard aan. Het duurde even voor ik dat doorhad, inclusief het feit dat zij niet meer op de kamer waren.... Aargh!

Op dinsdag heb ik eerst een algemene introductie gekregen over Nepal en de organisatie. Daarna had ik de middag vrij. Ik heb eerst een rondje door de toeristenwijk gelopen, Thamel, waar ik natuurlijk gelijk al de weg was kwijt geraakt. Dus ben ik maar op gevoel doorgelopen, en al gauw had ik de straat van het hotel alweer gevonden. Het is hier nogal chaotisch en lawaaiig. Er zijn bijna geen stoepen, dus alles gaat over straat door elkaar, riksja's, auto's, brommers, motoren, fietsen en lopende mensen. En er wordt constant getoeterd. Je hoeft dus ook niet echt goed achter je te kijken als je een beetje uit moet wijken. Als je in de weg loopt, wordt er wel getoeterd. Het zit vol met winkeltjes die allemaal hetzelfde verkopen, Everest trekking gear, kasjmier, sjaals, hippiekleding, zakjes chips, souvenirs, en weet ik het wat allemaal meer. Langs de weg staan ook overal karren, waar van alles wordt verkocht, van ongepelde pinda's en popcorn, tot plastic bakjes. Op de grond liggen kleedjes waar vrouwen groente en fruit verkopen. Boven straten hangt een wirwar aan elektriciteitsdraden. De straten zijn best aardig, maar je moet wel goed kijken waar je loopt, wat er zitten ook behoorlijk wat gaten in. 

Na de lunch ben ik naar Durban Square gelopen, het centrale plein vol met tempels. Daar heb ik mijn eerste telefoonnummer gescoord, van Rahm, de tourguide. Hij doet ook tours in de rest van Nepal. :) op de prijs van een rondleiding kun je ook prima afdingen overigens. Op straat liepen 2 mannen met van die baarden en geschilderde gezichten. Asceten volgens mij, maar dat zoek ik nog op. Ik stond met mij fototoestel en hij vroeg, photo, photo? Nee hoor, zei ik, en 3 minuten later zag ik ze weer. Hij wilde zo'n handen geven box ritueel, wat een paar jaar geleden hip was om te doen, met me doen, dat was wel grappig. En toen weer, photo, photo? Nou vooruit dan maar, dus ik heb een leuke foto van ze. Maar dan willen ze natuurlijk geld, ik ben niet achterlijk, en keek hij ineens niet zo vriendelijk meer! Meteen geleerd dat het niet zo handig is op straat je portemonnee te trekken, want gelijk stonden er een paar bedelaars om me heen. Dus toen ben ik maar snel weggelopen.

's Avonds heb ik weer geprobeerd te douche , maar net als de dag ervoor en dezelfde ochtend, alleen koud water. De volgende dag ook overigens, dus dat waren hele korte douches.

De volgende ochtend ben ik naar mijn gastgezin gebracht. Langs de weg stonden koeien te grazen, ik weet niet precies wat, want er groeide niet echt gras. Verder zag ik kippen, krotten en overal lopen zwerfhonden. De straten zijn behoorlijk slecht en zitten vol met gaten. Overal ligt wel afval, vooral papier en plastic. In het gastgezin zitten nu 2 andere meiden, een Nederlandse, die op hetzelfde project werkt, en een Australische. Mijn Japanse kamergenootje is net weer vertrokken, dus voorlopig slaap ik even alleen. Volgende week komen ook 3 vriendinnen. Die gaan de kamer van het gezin, die alvast naar de overkant verhuizen. Wij volgen een maand later. Madav en Dhana zijn superlief, spreken allebei goed Engels. Hun zoontje Shaswot (Sasjoet) is een schattig mannetje. Ik heb hem al 1 zinnetje geleerd: Fins the bottle en dan rennen we in het rond op zoek naar fles. Ik denk niet dat hij weet dat hij moet zoeken. Hij loopt de hele dag met een muts op en een capuchon over zijn hoofd. De mensen daar vinden het maar koud, ik vind het heerlijk.

Ik werk op een nursery / kindergarten. De kinderen leren daar al schrijven en tellen vanaf hun 3e. Kinderen van 3 kunnen tot vijftig tellen. Het is dus echt wel een klein schooltje. 60 kinderen, 4 klassen en 15 medewerkers, dan tel ik mezelf en Anne, plus een ander Nepalees meisje niet mee. Echt best wel overstaffed. We krijgen daar 2x per dag rijst te eten, lunch is al om half 11.... Dan ben ik mijn ontbijt nog aan het verteren.

Donderdagochtend begonnen we in de keuken. Toen ik de kip zag die voor de lunch werd gemaakt, werd ik spontaan vegetariër voor de school. Elk deel van de kip ging er in, inclusief, zag ik later, botjes. Logisch natuurlijk, maar het zag er zeer onsmakelijk uit kan ik je vertellen. In de keuken liepen Anne en ik eigenlijk alleen maar in de weg. We mochten wat tomaten snijden, de kip aanbakken, en een blender aan en uit zetten. Dat was het wel. We hebben meer staan niksen. Daarna was het tijd voor ochtendgymnastiek, bidden en het nationale volkslied, dat was wel heel leuk. Ik probeerde ook mee te doen, met de gymnastiek dan. Aan het einde marcheren ze allemaal weer naar binnen. 

Daarna ging ik naar de upper kinder garten, Engels. Daar kreeg een stift in mijn handen geduwd, hier doe jij de les maar. Ze hadden allemaal een schriftje voor zich, dus ik heb dat maar een soort van klassikaal gedaan. Maar niks gaat daar echt klassikaal geloof ik. Iedereen roept dingen, staat op, doet whatever. De leraar vind het allemaal prima. Vervolgens kreeg ik een rode pen: hier, kijk hun werk maar na, en daarna aftekenen. Ze verdringen zich bijna om je heen met hun schriftje, iedereen wil eerst. Vervolgens wijzen ze zelf aan welk 'cijfer' ze willen, zon, maan of ster. Geen idee wat het verschil is. Daarna lower kinder garten. Kreeg ik ook een rode pen, hier kijk maar na, en schrijf op die bladzijde dat dat hun huiswerk is. Ze leren echt rare woorden schrijven. Zigzag. Wanneer gaan ze dat ooit gebruiken. Ze leerden het alleen schrijven, wat het betekent maakt volgens mij niet uit. 

Vrijdag heb ik eerst weer een beetje geholpen in de keuken. Na een half uurtje vroeg ik wat ik nog meer kon doen. Het antwoord: sit, rest! Pardon? Ik ben net een half uur binnen, wat denk je zelf? Ik ben naar beneden gelopen en maar bij de nursery binnengelopen. Daar kun je altijd zo binnenvallen, ze doen daar niet heel veel gestructureerd.

Na de lunch gaat iedereen naar het dakterras om te spelen. De kinderen staan dan in de rij om papegaaitje leef je nog te zingen. Anne heeft het ze geleerd. Wel grappig. Ze verdringen zich soms in de rij. Een van de oudere kinderen kan het liedje, weliswaar fonetisch, al bijna foutloos zingen. Amazing! Een van de leraren zit altijd in een hoek en laat de kinderen de grijze haren uit zijn hoofd trekken. Zijn dochter Kamana gaf mij later de haren als cadeautje. Volgens mijn rooster was het nu mijn tijd bij de Nursery, de allerkleinsten. Het eerste half uur zaten we gewoon opende grond. Ik vroeg wat we deden, just rest was het antwoord. Ik zou nog 100 roepie, ongeveer 85 cent meenemen voor de verjaardag van Kushi die avond. Dus die gaf ik toen maar aan Saraju. Hilariteit alom. Er waren 2 leraressen en een kok/caretaker op het dakterras (en dat voor het begeleiden van het rusten van 15 kinderen ongeveer) en die zaten allemaal gelijk om me heen, lachen en opgewonden praten in het Nepalees. Ik snapte er niks van. Toen kwam ik erachter dat de verjaardag niet alleen een verjaardag is, maar ook het dopen van een kindje uit de familie, of ik daar ook nog wat geld voor mee wilde nemen. Ik snapte er niks van. 

Al goed, just rest was over, kinderen kunnen niet een half uur stil zitten. Allemaal weer naar beneden en daar mocht ik doen wat ik wilde met de kinderen. Op mijn rooster : learn through materials. Whatever that may be. Ik wilde ze mee naar buiten nemen voor de hookie pookie. Maar dat mocht niet, er was nog maar een half uur. Ik zag houten puzzels in de kast liggen, dus ik heb die maar gepakt en ieder kind een puzzel gegeven. Na een half uur hadden de mesten alle puzzels wel gedaan, dus heb ik ze weer opgeruimd en ben ik naar de volgende klas gegaan, upper kinder garten. Die waren buiten aan het spelen. Ik vroeg aan de leraar, wat gaan we doen? Whatever you want, en hij ging weer verder met zijn telefoon. Een paar waren op de glijbaan, dus ik ben daar maar even bij gaan staan. De security officer liep er ook tussen. Hij vind de glijbaan leuk volgens mij, want tot nu toe heb ik hem daarbij het meest actief gezien. Na een tijdje vroeg ik de leraar ze allemaal in een kring te krijgen. Mij lukt dat nog niet, ze schreeuwen en rennen allemaal door elkaar en spreken amper Engels. We hebben een paar keer de hookie pookie gedaan, je weet wel, put your left foot in, put your left foot out. Na een paar keer kregen ze het goed door, en het draaien van je been vinden ze echt helemaal geweldig. Nadat we klaar waren, bleef een Chinees uitziend jongetje, maar ze been naa achter en voor zetten: ma'am, ma'am, in out in out!! Vervolgens gingen we naar boven en was het tekentijd. Ik gaf ze allemaal een blaadje en de meesten begonnen gelijk te tekenen. Ik was benieuwd wat ze zouden tekenen dan. Well, ze tekenen allemaal kleine plaatjes van woorden na die ze net hebben geleerd. Ik zag veel tv's radio's zwanen en bloemen. En die woorden staan op bladzijde van hun laatste opdracht Engels. Volgende keer maar een opdracht geven om iets anders te tekenen. De tekeningen gaven ze allemaal aan mij toen ze klaar waren, dus ik vroeg ze hun naam erop te zetten. Nu heb ik wat namen, ik weet alleen niet meer welk kind bij welke tekening hoort! Haha!

Daarna was het weer tijd voor de snack, op mijn rooster: help to feed small children. Dat kunnen ze prima zelf heb ik gezien, en de bijna de hele staf is aan het helpen met de uitdelen van eten en water. Dan loop ik alleen maar in de weg. Dus ik ga maar in de keuken zitten en krijg weer rijst, lekker hoor. Daarna weer allemaal naar boven om te spelen. Dat rent door elkaar, tegen elkaar op. Het is een kabaal van jewelste. Het dakterras is ook te klein voor zoveel kinderen om te spelen. Daarna heb ik nog een beetje rondgehangen, niemand verwachte mij meer in de les. Ik ben nog op speurtocht geweest door de school, welke spullen ze allemaal hebben (veel) en of er nog lege plekken op muren zijn waar we wat kunnen schilderen. En er zijn er nog een paar. In een ruimte die amper wordt gebruikt nu, dus waar we een volunteerruimte van zouden kunnen maken. Dan kunnenwe daar onze eigen lessen gaan geven. Dus die ga ik volgende week met Anne ontwikkelen. Want dat rooster van ze, daarmee kunnen we ons echt niet nuttig maken. Ik heb een beetje het gevoel dat, en dat stralen sommige leraren ook uit, wij daar zijn voor het geld dat de school ervoor krijgt. En voor het geld dat wij misschien mee gaan brengen.

Na school ben ik meegegaan naar het huis van Kushi, Cook/caretaker. Zij was de dag ervoor jarig, wat op school gevierd is met taart voor iedereen. (Lekker voor die kinderen, maar volgens mij poetst bijna niemand zijn tanden, de meesten hebben, bruine, zwarte en verrotte tanden, dus beter eten ze geen zoete troep.) wat bleek, het was niet zozeer de viering van de verjaardag, maar meer een doopceremonie voor de kindje van haar broer. Kushi woont in 1 huis met haar, volgens mij 2 kinderen en ik denk man, broer, schoonzus en hun nieuwe kindje en haar zus, die ook op de school werkt. Zij is in charge of the decoration. Er zijn 3 kamers in het huis. De ceremonie was dan ook in de woonkamer / kamer van de zus, Kalpana heet zij volgens mij. Er stonden 2 bedden / bank, en er lag een matrasje op de vloer. Op een gegeven moment zaten en stonden er wel 60 volwassen en kinderen in die kamer. Amazing. Het was een christelijke doopceremonie, Kushi hoort namelijk bij 1 van de weinige christelijke families. Ook bizar, zit je in een hindoeland, kom je terecht bij een christelijke ceremonie. Er werden liederen gezongen, begeleidt door iemand op een gitaar. Tussendoor was iemand met een net colbertje aan iets aan het doen wat op preken leek. Dus ik nam aan dat hij de priester was. Niet dus. Die kwam pas later aan het woord. Hij droeg een trainingsjack en gouden horloge. Hij ging oreren uit de bijbel. Ik herkende in het geheel een paar woorden, Adam, hosanna, hallelujah en amen. Eerst moest opa bij hem komen zitten, daarna de vader, die telkens kleine stukjes uit de bijbel moest lezen. Of hij is niet zo van de bijbel, of hij was zenuwachtig, want dat ging niet zo goed, hij kon telkens de stukken niet vinden. Vervolgens moest ook de moeder er bij komen. Zij kon amper nog lopen (het kind was een maand oud), laat staan op de grond zitten, maar toch deed ze het. Het leek haar allemaal weinig te interesseren. Veel mensen hadden dat volgens mij. Mensen liepen constant weg, waren met elkaar aan het praten en namen hun telefoon op als deze ging. Nog voor de ceremonie was afgelopen, werd ik meegetrokken naar een andere kamer, waar eten werd geserveerd voor de collega's van school. Rijst met groentes, eicurry, en iets heel pittigs..... Ik stond in brand, en zij lachen!! Iedereen praatte in het Nepalees, dus ik kon nergens iets van volgen. Vervolgens stond iedereen weer op, en ging de kamer weer uit. Daar had de rest ook eten, dus het daadwerkelijke dopen was afgelopen. Wij gingen toen weer maar huis. Een gekke avond, het was toen pas half 7. Thuisgekomen heb ik eerst een douche genomen. Er was geen stroom in de badkamer, dus met zaklamp. Het water wordt opgewarmd op gas. Er staat een grote tank in huis, dus warm water is er altijd. Ik heb begrepen dat best een luxe is. Fijn dat ik die heb dan! Er zit totaal geen kracht achter de straal, maar warm is het wel. Daarna heb ik een kopje thee (met heel veel suiker...) meegedronken in de keuken. De huiseigenaar zat daar ook. Veel gepraat weer in het Nepalees. Toen hij weg was, had ik het met Madav over het hindoeïsme en boeddhisme. Ik heb mijn eerste les hindoeïsme gehad. Daarna nog wat over vrijwilligerswerk en de organisatie. Ik heb veel nieuwe dingen geleerd die avond!

Zaterdagochtend heb ik de taxi naar Patan genomen. De wegen in Kathmandu zij echt superslecht. De taxi's zijn kleine witte suzuki's, die in Nederland al lang afgekeurd zouden zijn. Onderweg zag ik een local mini bus rijden. Veel goedkoper dan een taxi, maar niet het beste vervoer: hij zat tot op de laatste millimeter volgestouwd met mensen en aan de zijkant hingen 3 mannen die er niet meer bij pasten.... Ik was helaas te laat met mij camera, het wad een bizar plaatje.... Ik denk dat ik het nog wel eens tegen ga komen. Maar voor mij dus gewoon de taxi, niet zo'n busje.... 

In Patan heb ik weer een rondleiding gekregen van een tourguide. Geen idee meer wat hij heeft verteld eigenlijk. Bij de Thanka School, de bouddhistische schilderschool, heb ik gezien hoe ze de verschillende boeddhistische schilderijen maken. Ik daar de versie Mandala gekocht. Echt zo gedetailleerd, heel knap. De opbrengsten van de verkoop gaan naar de Tibetaanse vluchtelingen. Blij dat ik er niet 1 op de Durban Square in Kathmandu heb gekocht. Na de rondleiding ben ik op zoek gegaan naar de boeddhistische tempels. Een kaart helpt een beetje, maar je moet vooral overal de weg vragen. En stuurt alsnog iedereen je een andere kant op. Na zo'n half uurtje, had ik mijn doel gevonden, hoera! Onderweg terug naar het centrale plein, kwam ik nog verschillende, met name boeddhistische tempels tegen. Sommigen goed verstopt, dus je moet in alle steegjes kijken die je tegenkomt, om de verborgen schatten te vinden. Rond sommige tempels lijken mensen te wonen, aangezien er wasgoed naast een offerplaats hangt. Andere tempels staan op binnenplaatsen. Bij de tempels die staan in wat vroeger een klooster was, liggen en zitten oude mannetjes en vrouwtjes. In de winkelstraat barstte het van de mensen. Er zijn plastic winkels, pannenwinkels, winkels met allerlei huishoudelijk gerei, maar geen spiegel (had ik mee moeten nemen). Er winkels met slippers, veel kledingwinkeltjes, winkeltjes met oude troep. Er zijn kleine groentewinkeltjes en op straat staan karren of fietsen met grote manden waar appels, bananen en citroenen worden verkocht. Op de straten ligt stof, veel stof, grind en vuil. Je moet echt uitkijken waar je loopt, wat je breekt zo je enkels. 

Na de lunch ben ik teruggelopen naar Kathmandu. Onderweg zie je veel kleine, armoedige huisjes, afgewisseld met betere huizen en winkels. Mensen lopen in versleten kleren, mensen lopen in goede kleren. Sommige versleten mannen dragen grote zakken met afgedankt plastic, plastic bakken, of katoenen lappen op hun hoofd of rug. Her en der verspreid zitten bedelaars. Een klein meisje in een vieze trui met gaten, waarbij de net de nieuwe tanden doorkomen, loopt vrolijk en nieuwsgierig een stukje met me mee. Om de paar meter staat een tempeltje, beeld of offerplaats, met een danwel hindoeïstische, danwel boeddhistische achtergrond. Dat loopt hier nogal door elkaar. Boeddhistische heiligen, worden als hindoeïstische incarnaties gezien, en volgens mij ook andersom. Daar moet ik nog wat verder induiken. 

Ik leer in ieder geval veel over het hindoeïsme. Ingewikkelde religie, met, als ik het goed heb begrepen, 33 miljoen goden, waarvan de meesten reïncarnaties zijn van andere goden. De kern is niet heel veel anders dan die van andere religies: be good and do good. 

In Kathmandu aangekomen, zag ik gelijk mijn eerste aap. Ik wist dat ze er moesten zijn, maar had er nog geen een gezien. En het waren er gelijk veel! Ze lopen over de daken, tussen de mensen, over de elektriciteitskabels. Zeg maar overal. Ik denk dat ik er nog wel een paar tegen ga komen. 

Ik liep langs een toren, waar je omhoog kon, dus dat heb ik uiteraard gedaan. 188 treden later had ik echt een prachtig uitzicht over Kathmandu. In de verte zag je de bergketens, verscholen achter een mistige waas. Vocht of stof, het kan allebei. 

Omdat het zaterdag was, werd het vanaf een uur of half 5 superdruk op straat. Mensen stonden in rijen voor de eettentjes. Op straat werden sateetjes zwart geroosterd. Mensen hingen in groepjes bij elkaar, vrouwen waren aan het winkelen. Het was een kabaal en drukte van jewelste. Hier heb ik de kaart ook weggestopt. Die had geen zin meer. Het werd donker, het was druk, autos's motoren en mensen gingen door elkaar. De kruispunten waren niet herkenbaar meer vanaf de kaart. Ook hier stuurden mensen me allemaal een kant op die niet per we met elkaar overeen kwamen. Met een kleine omweg, had ik Durban Square weer gevonden. Hoera! Nu weet ik in ieder geval weer waar ik ben. Op het plein is een markt aan de gang. Er worden vooral souvenirs verkocht, maskers, dolken, klankschalen en andere metalen voorwerpen. 

Het is dan een uur of 6, al een tijdje donker, dus echt wel tijd om een hotel te gaan zoeken. Ik besluit het te gaan proberen bij Kathmandu Guest House, naar ik heb begrepen het oudste hotel in Kathmandu. En ze hadden nog een kamer. Niet een typisch blackjack hotel, maar met een matras, een goede douche en geen lawaai van buiten. Vooral het matras en de stilte zijn welkom. Ik heb aan 1 stuk door geslapen. Heerlijk.
Nu ga ik lekker de stad weer in, de oude markstraat langs en naar de Monkeytempel. Vanmiddag maar eens proberen een handwas te doen.