Spijkerpoepen, Kerst en weer naar huis

Maandag op school horen we dat ze ons tandenpoets initiatief alweer hebben aangepast. Alle naamkaartjes die Anne op de zakken heeft genaaid, wat een behoorlijk klus was, zijn er weer afgehaald en in een andere volgorde teruggehangen. Wij hadden de jongste kinderen onder (kleine kindjes kunnen namelijk niet zo hoog reiken) en de oudsten en boven. Zij hebben 1 zak per klas, waardoor nu niet meer iedereen bij zijn of haar tandenborstel kan. We hadden de tandenborstels zo verdeeld dat alle blauwe borstels voor jongens waren, de roze voor de meisjes en de witte voor allebei. Nu heeft heeft iedereen een tandenborstel die al door een ander kindje is gebruikt en hebben sommige stoere jongens nu een roze prinsessentandenborstel. Whatever. Weer 1 van de vele dingen waar ik me beter niet druk om kan maken, daar heb ik alleen mezelf mee. Anne heeft in ieder geval even goed de pest in, al haar werk voor niets.

Ik speel die middag nog wat met de kinderen. Ik doe galgje met de SUKG. Om half 4 gaan alle kinderen die nog niet zijn opgehaald, naar beneden. Ik ga er ook nog even bij zitten. Kamana speelt kapstertje met me. Ik krijg haar sjaal om, ze propt haar zakdoek erin als schort. Ze loopt druk heen en weer, kleurt, knipt, sprayt, oliet en masseert mijn haar. Een paar kinderen liggen op hun buik huiswerk te maken. Kaushika krijg ik 1x te pakken om te kietelen, we vallen over elkaar heen. Dit ga ik missen. 

Dinsdagochtend verzinnen we spelletjes voor de kerstviering de dag erna. We verzinnen er 8, want we hebben de tijd tussen 12 en 2, krijgen we van Rajan te horen. Als we het programma, waarin alle klassen na bepaalde tijd doordraaien, met hem bespreken, kijkt hij een klein beetje beteuterd: "Maar dan is er geen tijd meer voor dansen en zingen." Ah, kijk daar komt het verwachte aapje al uit de mouw. Er is 2 uur voor de gehele 'viering'. We schrappen 4 spelletjes en een uur uit ons programma, en houden het bij zaklopen, spijkerpoepen, snoephappen en pingpongballen race. Dat wordt wel leuk. :) Ik weet niet meer hoe, maar Rajan maakt me duidelijk dat, in tegenstelling tot wat we de week ervoor meerdere malen hebben besproken, mijn afscheid vrijdag vieren, na school. Ik had me helemaal voorbereid op woensdag na de viering, mijn speech heb ik maandagavond geschreven. Dat vind ik echt vervelend. Ik weet dat alles hier anders gaat, en dat ik heel erg flexibel moet zijn in alles, maar dit vind ik echt even vervelend. Ik zou graag 1x zien dat iets loopt zoals het is afgesproken en zoals ik het graag wil hebben. Tijdens tiffin zeg ik in de keuken tegen Chooda en Rajan dat ik iets heb voorbereid, dat ik graag iets wil zeggen dus dat ik het graag echt woensdag wil doen. Ow, you have big gift? Pardon? No, I want to say something. Then do it both days. Uhm, nee, niet dus. Laat maar, ik ga dit gesprek niet verder voeren. Blijkbaar hebben ze niet door dat ik het echt meen, en dat ik graag voor deze ene keer het plan wil laten zoals het was. Ik heb de pest in. Ik speel nog wat met de kinderen boven op het dakterras. Zodra ze weer terug zijn naar hun klassen, ga ik naar huis. Eerder dan normaal, maar ik wil weg. 
's Avonds stuur ik Chooda een sms, ik wil het toch de volgende dag doen. En dan is het okay. Ik snap er niks meer van. Samen met Anne maak ik die avond de bedankjes voor de leraren. Het is een heel karwij, maar wij vinden ze goed gelukt. Madhav zegt die avond dat hij de volgende ochtend pannenkoeken bakt voor ontbijt. Ik heb dan al zin in het ontbijt. 

Er is echter weinig pannenkoek activiteit in de keuken de volgende morgen. Voor een moment baal ik een beetje, het witte brood ben ik behoorlijk zat. Als ik de keuken in kom, kijkt Madhav wat slaperig uit zijn ogen. No pancakes, zegt hij, I didn't sleep, I had a funeral. Vannacht? Ja, midden in de nacht werd hij wakker gebeld, er was iemand overleden. Gebruik is om iemand binnen 2 a 3 uur te cremeren, ook midden in de nacht. Wow, dat is weer een nieuw cultuureigen gewoonte die ik ontdek. Wij kijken met grote ogen, 2 uur? Dat meen je niet!! Hij kijkt met grote ogen, 5 dagen? Waar laat je het lichaam dan? Zij willen er zo snel mogelijk vanaf. Overleden? Lichaam weg, zsm.

We lopen naar school met al onze cadeautjes (handdoeken, zeep, tandpasta, schoonmaakdoeken) voor die middag. De cheque voor het repareren van de muur hebben we nog niet meegenomen. Het bedanken willen we graag bedanken laten, en niet laten kleuren door een grote donatie. 

Na de lunch zetten we alles klaar voor de spelletjes. We vragen Uma en Kalpana om allebei een spel te leiden. We leggen de regels van zaklopen en pingpongballen race uit en doen het voor de zekerheid nog een keer voor. Ze willen graag een fluitje hebben. Er is 4 man in hetzelfde stukje kast op zoek. Te veel mensen in de bibliotheek, Anne en ik vluchten naar buiten om de rest klaar te zetten. 20 minuten voordat we beginnen, kom ik erachter dat het geheugenkaartje van mijn camera vol is. 16 gig volgeschoten. Op de schoolslippers ren ik naar huis, wat geen makkelijk karweitje is, gezien de ongelijke straten en te grote slippers. Op tijd ben ik weer terug. Ik geef mijn camera aan Dipak en ga het spijkerpoepen ook snel klaar zetten. Het doordraairooster dat we voor de klassen hadden gemaakt, lijkt voor iedereen enigszins ingewikkeld, maar na het eerste spel lijken ze het allemaal door te hebben. Het is een groot succes. Vooral het snoephappen, waarbij iedereen met zijn gezicht in een bak met water op zoek moet naar een snoepje, wordt hilarisch gevonden. Ook wij moeten er aan geloven. Op het moment dat ik aan de beurt ben, is ook mijn reservegeheugenkaartje vol. Geen foto van mijn natte hoofd ;) Daarna is tijd voor zingen en dansen. De kinderen worden in de overdekte speelruimte geleid en gaan op matten zitten. Rajan bespeelt de madal, er wordt gezongen en gedanst. Anne en ik moeten ook meedoen. Ik dans afwisselend met Binita en Kripa. Kripa wil niet delen, als ik met haar dans, mag er niemand anders meedoen. Schattig. 

Na tiffin wordt iedereen weer naar beneden gebracht voor onze afscheidsspeech. Tussendoor wordt af en toe een kindje opgehaald, die we dan een snoepje in de handen duwen. Het leidt wat af van de speech. Ik betwijfel of alles wat ik zeg goed wordt vertaald, want sommige stukken zijn in het Nepalees veel korter dan in het Engels. Hetzelfde denk ik bij de woorden die tot ons worden gericht. Vertalingen komen toch minder binnen, dat is jammer, want er worden mooie dingen gezegd. Het wordt me duidelijk dat wij echt anders waren dan andere vrijwilligers, dat wij echt iets wezenlijks wilden doen, en niet alleen maar een beetje spelen met de kinderen. Het is geweldig dat werkelijk iedereen wat te zeggen heeft en bijzonder dat Saru degene is die tranen in haar ogen krijgt, terwijl zij hier net een week werkt. We zijn wel anderhalf uur bezig met het geheel. Ik ben blij dat ik heb doorgezet en dit vandaag heb gedaan. Vrijdag had het misschien gehaast geworden, dat zou ik zonde hebben gevonden. We wachten tot alle kinderen zijn opgehaald, en gaan om een uur of half 5 naar huis. Het is was een geweldige dag.

Kerstavond eten we noodlesoep en kletsen wat met Jessica, onze nieuwe huisgenoot. Om een uur of 10 liggen we op bed. Kerst is begonnen. 

Als ik weer wakker wordt is het eerste kerstdag en er is geen school. Want hoewel een hindoeïstisch land, feestdagen moeten gevierd worden. We krijgen pannenkoeken voor ontbijt, nu wel. Een heerlijk kerstontbijt. Om kwart voor 10 lopen Jessica en ik de deur uit. We wandelen eerst langs de rivier, wat momenteel vooral een viezig stroompje is, naar de Gokarna tempel. We hebben mooie uitzichten op de bossen onderweg erheen. Via een soort van bruggetje steken we aan het einde de rivier weer over, we hadden aan de andere kant kunnen blijven. De Gokarna tempel is weer een tempel net als de anderen. Jessica vindt het prachtig en is blij dat ik haar heb meegenomen. Na 1x vragen vinden we de weg die in mijn Lonely Planet staat beschreven. Het begint met een steil pad omhoog. Algauw lopen we door bos, waar gebedsvlaggen doorheen zijn geweven, passeren we huizen die de rust van een dorp uitstralen en hebben we een prachtig uitzicht op Kathmandu en het stukje vallei waar we doorheen lopen. Het duurde iets langer dan de drie kwartier die mijn reisgids aangaf om bij Kopan Monastery te komen, maar de weg was mooi en met Jessica was het gezellig. Het klooster was prachtig. Jammer dat ik hier niet een paar nachten door heb kunnen brengen. Ik kom hier graag nog eens terug voor een meerdaagse cursus. Ik zie jonge monniken terugrennen van de lunch. Ik vraag me af of die jonge jongens hier nu echt gelukkig zijn, in hun rode gewaden. Ik heb inmiddels honger gekregen en Jessica moet nog even langs huis, dus het laatste deel van de wandeling, naar Baudha, doen we met de taxi. Het is 1 uur als we bij Roadhouse op het dakterras ploffen en op Anne wachten. We hebben een heerlijke kerstlunch in de zon. Jessica gaat naar huis en Anne en ik blijven de WiFi gebruiken. In de zon, met de stoepa op de achtergrond skypen we met huis. Tot mijn verrassing zie ik Nick op het beeldscherm verschijnen. Dat had ik niet verwacht!!! Het was een super kerstcadeau! We shoppen nog een beetje en gaan om een uur of 4 terug naar huis. Daar douche ik nog een laatste keer in het huis en probeer mijn koffer in te pakken. Het lijkt allemaal niet te gaan passen. Na een tijdje geef ik het op. Morgenochtend moet ook mijn slaapzak er nog in, ik zie dan wel hoe ik dat voor elkaar ga krijgen. Om 6 uur stappen we in de taxi, Anne, Dhana, Shaswot en ik. Ik heb de kleine jongen nog nooit zo rustig meegemaakt. Shaswot happy, zegt Dhana. Met grote ogen zit hij tussen ons in. Ik houd mijn arm achter hem, zodat hij niet geheel wegzakt. Hij vindt het prachtig, de taxi, en door de traffic jam duurt het even voordat we in Thamel zijn. Hij valt in slaap. Wat een popje is het zo, in zijn skipak en tijgermuts tegen de kou. De avond is gezellig, we eten heerlijk. Shaswot eet ook zowaar best veel. Dat ben ik niet van hem gewend. Hij houdt blijkbaar gewoon niet van rijst, wel van alle andere dingen die de westerlingen ook eten. Grappig :) Madhav en Dhana zien er gelukkig uit. Ze vinden het restaurant prachtig en het eten heerlijk. Goed gekozen dus, de Italiaan. Alle aanloopproblemen voor deze avond ben ik weer vergeten. Ik weet niet wat het is, dat als je iets voor een ander wilt organiseren, ze zich er op de een of andere manier mee blijven bemoeien totdat je het idee krijgt dat ze het niet okee vinden wat je doet, terwijl bij de daadwerkelijke uitvoering alleen het tegenovergestelde te merken is. Het is iets wat ik deze reis in ieder geval niet meer zal gaan begrijpen. 

Het was een prima eerste kerstdag, en zoveel kerstiger dan ik had verwacht toen ik hierheen kwam.

Vrijdag om kwart over 6 word ik wakker, laatste dag school. Ik ben meteen klaarwakker. Om half 7, een half uur voor de wekker, sta ik zachtjes op en begin me aan te kleden. Ik probeer Anne niet wakker te maken. Dan heb ik ook ruim de tijd om mijn koffer af te pakken. Ik krijg mijn slaapzak erin, en weet alle nog losliggende spullen in of mijn koffer of mijn rugtas te krijgen. Ik ben trots op het resultaat, ik krijg bijna alles mee terug. De rest laat ik achter. Vlak voor het ontbijt zie ik mijn lenzenvloeistof, borstel en een pot crème nog liggen. Shit, die moeten ook nog in mijn koffer. En ik heb hem net zo kunstig dichtgekregen. Ik heb te veel geshopt.....

Voor het ontbijt heeft Dhana toast gemaakt in de koekenpan van de witte plakken brood. Ik denk omdat het mijn laatste ontbijt is. Lief. Ik krijg zowaar een vierde plakje er van weg. We maken de cheque voor de muur op school, zodat we die later die dag nog kunnen overhandigen. 

Goed voorbeeld van Elly volgend, film ik de weg die ik elke dag naar school afleg. Precies die ochtend zijn er geen Namaste roepende meisjes, staat Dipak er niet als we de schoolpoort open doen, en roepen de kindjes niet enthousiast didi, didi!! Zul je net zien. Hahaha!! Nou ja, het staat voorlopig nog in mijn geheugen gegrift :)

Ik zet mijn spullen boven en ga terug naar beneden naar de nursery. Die hebben weer schrijfles. Ze zitten rond een tafel op de grond, met hun schriften voor zich, waar ieder in zijn eigen tempo Engelse en Nepaleze letters, cijfers en soms zelfs woorden meerdere malen opschrijft. Er gaat een zangerig geluid door de ruimte. De kinderen noemen hardop op wat ze opschrijven. Omdat iedereen iets anders schrijft, is het wat chaotische zang ;) Ik maak wat foto's. Rythem en Nishika zijn nog te jong voor schrijfles, en lopen wat rond. De camera vinden ze machtig interessant. Ashirbad en Anup passen niet meer aan de tafel en gebruiken de ophoging als tafel. Als ik achter ze kom zitten is Ashirbad afgeleid. Anup draait zich af en toe om, om te vragen of het goed is wat hij doet. Ik zeg ramro, wat zowel mooi als goed betekent. Het zijn Nepaleze letters, maar wat maakt het uit, hij is drie. Als hij bij het Engelse gedeelte is aangekomen en seven moet schrijven, hapert hij, ik zeg het voor. Ik merk dat ik de n uitspreek als yan, zonder na te denken. Ik heb me zelfs de Nepaleze versie van het alfabet eigen gemaakt. Bandana trekt ons allebei bij de nursery vandaan naar boven. In de lerarenkamer krijgen we een cadeautje van haar. Het is een agenda van 2013. Ja het jaartal klopt niet helemaal, zegt ze, maar dat geeft niet. Ik vind het echt een lief gebaar. 

Dan is het tijd voor ochtendgym, bidden en het volkslied. Gek, om daar zo voor de laatste keer te staan. Cover up, arms side, arms up, touch the shoulders, arms down. Stand in, attention! Na de lunch helpen we de kinderen hun tandenborstel vinden en doen er tandpasta op. Fijn klusje, dan duurt het iets langer voordat we zelf gaan lunchen. Om 10 voor 11 moeten wij er dan ok echt aan geloven. Het is mijn laatste dahl baat. Ik treur er niet om. De witte rijst komt mijn neus uit. Tegen de tijd dat ik het heb weggewerkt, zijn de kinderen allemaal alweer in de klas. Ik ga als eerste de SUKG in. Ze zijn aan het kleuren. Ze vechten bijna om hun tekening te laten zien. Love you didi Anne and didi Laura, miss you, staat op de meeste tekeningen. Ik krijg een prinsessensticker op mijn hand geplakt als cadeautje van 1 van de meisjes. Later plakt ze hem op mijn wang. Nog later op haar tekening. De tekening heb ik niet meer terug gezien. Ik denk dat Anne hem heeft gekregen, haha.

Vanuit de LKG klas zie ik 1 van de meisjes wenken. Ik sta op en ga daar naar binnen. We houden een hele fotoshoot. Sashun, Pratik, Bikal en de andere jongens trekken gekke bekken. Hoe harder ik lach, hoe gekker de bekken. Fantastisch. Salina roept zachtjes didi, didi. Zo zachtjes, dat ze niet boven het geluid van de vechtersbazen uitkomt. Over ik haar altijd stiekem vanuit mijn ooghoeken in de gaten houd, hoor ik het toch. Salina is 2 turfjes hoog en weegt niks. Ze houdt hele verhalen tegen me en heeft inmiddels ook wel door dat ik er geen bal van versta. Ik trek haar naar me toe en zeg, I will miss you, will you miss me too? Miss? Zegt ze, terwijl ze me vragend aankijkt. Miss, yes, miss. Okay, zegt ze dan, terwijl ze op de typisch Nepaleze manier haar hoofd schudt, wat ja betekent, en naar beneden kijkt, waarbij haar mond achter haar kleine handjes verdwijnt. Ja Salina is een scheetje. Ze kijkt me aan en vraagt weer iets in het Nepalees. I don't know what you say schat. Maar dat geeft niet. Dan richt ze haar aandacht weer op de omgeving. Als ik alleen met haar een selfie probeer te maken, moet ik opstaan en haar optillen, want de andere kinderen doen hard hun beat vooraan op de foto te staan. Gezien de grootte van Salina is dat niet heel moeilijk. En dan willen ze natuurlijk allemaal opgetild op de foto. Bimala kijkt af en toe het lokaal in, ze lacht zich dood. Zij is zoveel vriendelijker en liever dan ik in het begin had verwacht. Ze is, net als ik, een kat uit de boom kijker, en door mijn behoorlijk gebrekkige Nepalees en haar iets minder maar toch ook niet gering gebrekkige Engels, hadden we een wat moeizame start. Don't judge (too soon) Laura, geef het even de tijd. Na een foto met de hele klas, ga ik een deurtje terug naar de UKG. Uma geeft ze les, ze zijn met de les good habbits bezig. I respect my ..... I love my ...... I help my ..... Vul maar in. Uma spelt de goede antwoorden. Ze spreekt de Engelse letters op de Engelse manier uit. Hoera!! Er is ook iemand op school die de juiste uitspraak kent!! Niks jatsj (h), jar (r) en yel (l). Ik houd in deze klas ook een fotoshoot. Pasan, de zoon van Rajan, komt met zijn schrift naar me toe en geeft het aan me. Omdat Bizita naast me een kindje zit te overhoren, denk ik dat hij hetzelfde wil. Dus ik overhoor maar een beetje. Ik krijg nog een schrift in mijn handen geduwd. Ho, wacht even 1 tegelijk. Een ander duwt telkens tegen het schrift van Pasan. Ik raak in de war, te veel kinderen bemoeien zich er nu mee!! Bizita vertaalt: ze zeggen dat je het schrift rechtop moet houden, als je overhoort, anders kan hij afkijken. Ah, zeg ik, en ik haal mijn schouders op. I respect my parents was niet het goede antwoord, het moest I respect my elders zijn. Ik zie het punt niet dat ze dan niet af zouden mogen kijken. Uma weet een soort van groepsfoto van ons te maken. Dan is het twaalf uur en wordt er line geroepen. De kinderen worden naar er hal beneden gebracht. Daar staat een bankje klaar en liggen matten op de grond. Ah, nu komt hun ritueel, zie ik aankomen. Het duurt even voordat alle klassen beneden zijn. Ik ben naast Kaushika op de grond gaan zitten. Blijkbaar niet goed, want meerdere keren word gezegd dat ik op de mat moet komen. Ik blijf lekker zitten, zij hebben blijkbaar ook nog niet door dat ik prima zit op de grond. Die dunne matten helpen echt niet zo erg. Als alle klassen beneden zijn, worden Anne en ik uitgenodigd om het bankje te komen zitten. We krijgen tikka na tikka op ons hoofd gedrukt, de rode vlek wordt steeds groter. De eerste kwam van Kaushika, de tweede van Chooda, en daarna weet ik het niet meer. We krijgen kata's omgehangen en offerbloemen in onze handen gedrukt. Die moeten we daarna weer neerleggen, waarna ze ons door anderen ook weer worden uitgereikt. Ze verdwijnen nog een keer naar de grond, waar we ze snel vandaan halen. Het lijkt niemand iets uit te maken, behalve ons. Wij willen ze echt mee naar huis nemen. Allebei weten we er 4 te redden. We krijgen allebei een cadeau, dat door anderen wordt uitgepakt. Ik heb een lichtroze sjaal, Anne een donkerroze. Niet mijn kleur, maar ik ben er blij mee. Van elke overhandiging, zij het sjaal, tikka of kata, worden meerdere foto's gemaakt. Er zijn zoveel telefoons en camera's dat ik niet meer weet ik welke ik moet kijken. Als ik de mijne ontdek, kijk ik maar zoveel mogelijk daarin. Chooda geeft ons een certificaat, wat bewijst dat we ook daadwerkelijk op de school hebben gewerkt. We krijgen een envelop met tekeningen en een foto van alle medewerkers waar Anne en ik in gefotoshopt zijn. Ik krijg m van Kripa uitgereikt. Ik trek haar op schoot voor de foto. Ze wil niet echt in een camera kijken. Haha!! Voor mij lijkt het één grote chaos. Als Chooda aangeeft weg te moeten, vraag ik hem nog even te blijven. Anne reikt de cheque uit. Chooda heeft nog geen moment vrolijk gekeken. Hij lijkt tranen in zijn ogen te hebben. De altijd vrolijke man, kan vandaag niet lachen. Als de foto's zijn genomen, zegt hij see you, draait zich om en loopt weg. Ik denk dat hij het oprecht niet leuk vindt dat we weggaan. Dan moeten we snoepjes uitdelen aan de kinderen. Als ik op de helft ben, komt Bimala naar me toe: Prgyen cry, didi Laura leave. Ach scheetje toch. Ik kruip naar hem toe, hij zit met zijn hoofd in zijn armen gedoken, ik krijg hem met geen mogelijkheid rechtop. Ik pak hem dan maar gewoon stevig vast. Terwijl ik de tikka van mijn voorhoofd op zijn muts overbreng, begin ik te huilen. I will miss you too, Jack, zeg ik tegen hem, please don't cry. Als ik opkijk zie ik ook Radhika met tranen in haar ogen. Bhagawati veegt mijn ogen droog, ik zie bij haar ook tranen. Er moeten nog wat foto's worden gemaakt, ik hoop maar dat ik er weer een beetje uitzie. Hoewel dat natuurlijk lastig gaat met bestaande ogen, twee kata's en een sjaal om en een rode vlek op mijn voorhoofd. Als ik naar Anne kijk, zie ik dat zij ook moest huilen. Wat een gedoe. Ik ben dan blij dat ik mijn afscheidsspeech woensdag al heb gegeven. Ik weet Kaushika te pakken te krijgen, til haar op en gaan samen op de foto. Is dat toch ook nog gelukt. :)

Om kwart over 1 gaan alle kinderen weer naar boven, en wordt alles weer opgeruimd. Rajan moet weg en komt afscheid nemen. We houden het kort, I go now, otherwise I cry. Hij heeft de hele tijd al waterige ogen. Ik denk dat het vreselijk voor ze moet zijn, als ze dit bij elke vrijwilliger hebben. Anne zegt later dat dat misschien niet zo is, omdat ze al meerdere keren hebben gezegd dat wij anders zijn dan andere vrijwilligers. Ik hoop dat dan ook maar voor ze, het lijkt me niks om me elke keer zo aan iemand te hechten.

SUKG en LKG doen op het dak, met hulp van Dipak en Bizita, de ping pong ballen race nog een keer over. Dat spel vonden ze blijkbaar fantastisch. Mooi, hebben we nog wat goeds achtergelaten. Ik doe een keer mee, kijk wat rond, knuffel nog wat met Salina, die de hele dag kusjes blijft geven, net als Binita uit de SUKG, en ga nog even naar de nursery. Daar maak ik nog wat foto's en dan is het tijd voor tiffin. Ik hoop op gebakken rijst. Dat is er ook, maar wij krijgen een kommetje met doorgekookt noodles, degene die de kinderen krijgen. Blegh. Ik snap het soms nog steeds niet. Heb ik niet woensdag nog gezegd dat ik de fried rice heerlijk vind? Nu zit ik in plaats daarvan babyvoer te eten. Als we het allebei weggekregen hebben, krijgen we nog een beetje fried rice. De uien en ei zijn er echter al uitgegeten. En het is al bijna koud. Maar het is fried rice. Voorlopig mijn laatste portie. Ik speel boven nog met wat kinderen, Anne heeft Ashirbad over zich heen hangen. Net als bij mij die middag, begint hij haar wang te likken. Ze weet zich los te werken, en op te staan, maar Ashirbad is de domste niet. Hij springt naar haar enkel en klemt zich vast. Ook die moet gelikt worden. Gekke jongen. 

Zo aan het einde van mijn tijd op de school, kom ik ook wat meer achtergrondverhalen te weren over de kinderen. Prgyen, ofwel Jack, krijgt thuis maar weinig aandacht, omdat zijn moeders net een nieuw kindje heeft gekregen. Het hangmeisje moet na school, als haar moeder haar niet is vergeten op te halen, tot een uur of 7 in 1 van haar twee winkels doorbrengen. Haar vader komt pas om een uur of 8 thuis. Vandaar dat ze zoveel aandacht vraagt. Het had fijn geweest dat eerder te weten. Renuka en haar broertje Azis worden door de school extra in de gaten gehouden. Hun vader heeft tijdens een ongeluk een hersenbeschadiging opgelopen, hun moeder moet daardoor erg hard werken om rond te kunnen komen. Ik vind het jammer dat ik de verhalen niet eerder heb gehoord, en ben tegelijk blij dat ik blijkbaar voldoende wordt vertrouwd om deze verhalen met mij te delen. 

Als de meeste kinderen naar huis zijn, besluit ik ook dat het genoeg is. Ik knuffel er nog een paar en probeer Kaushika te pakken te krijgen. Dat is niet makkelijk, maar ik slaag er in. Ik geef haar een knuffel en loop weg, Bhagawati moet huilen als ik gedag zeg. Gek, want ik had nooit het idee dat we elkaar maar 1 moment begrepen. Ik zeg iedereen gedag en loop de poort uit. Afscheid nemen is niet echt mijn ding, ik houd het zo kort mogelijk, ik weet me niet echt een houding te geven. Als ik langs de school wegloop, zie ik over de muur de kinderen zwaaien, Kaushika staat vooraan. Vanaf de glijbaan blijft ze zwaaien. Het is een superlief gezicht, ik ga de school missen. Als ik mijn camera te pakken heb om er een foto van te maken, is ze net verdwenen. Geeft niet, het staat in mijn geheugen. Met een gek gevoel loop ik verder naar huis, waar het volgende afscheid staat te wachten. We drinken thee met Dhana en Madhav. We maken foto's op het dak en terwijl ik op de taxi zit te wachten, zegt Shaswot zachtjes in het Nepalees, don't go, didi, don't go. Soms is het echt een scheetje. Als de taxi er is, begint Dhana te huilen, vreselijk. Ook ik krijg tranen in mijn ogen. Snel draai ik me om, en ga mijn schoenen aantrekken. Bovenaan de trap zie ik Dhana staan huilen en Shaswot verdrietig kijken. Ik loop snel naar boven en geef ze nog een knuffel. Dan Madhav, ook dat doe ik snel, ik wil niet nog eens huilen vandaag. Ik kijk nog eens goed naar de plek waar ik bijna 6 weken heb 'gewoond'. Het is ziet er eigenlijk niet uit, maar het voelt wel als een thuis. Met een dubbel gevoel rijden we weg. Ik weet maar weinig zinnigs uit te brengen op weg naar het hotel. Pas als we de vrolijke drukte van Thamel in rijden, begin ik een beetje te ontspannen. Het zit er op. 

Zaterdagochtend ben ik vooral aan het wachten tot ik wordt opgehaald om naar de luchthaven te gaan. Voor Anne moet het wel vervelend zijn. Het is al de tweede keer in een week tijd dat ze zit te wachten tot iemand anders opgehaald wordt. Ik hoop voor haar dat de week voorbij vliegt, en dat ze niet al te veel last van onze zeurende huisgenoot meer heeft, al betwijfel ik dat laatste. Als het busje er is dat me op komt halen, houd ik het afscheid zo kort mogelijk, ik voel dat ik anders ga huilen. Ik heb zoveel tijd met haar doorgebracht - we zaten 24*7 op elkaars lip, zonder elkaar te irriteren - dat ik me best aan haar ben gaan hechten. Dat is 1 van de dingen die ik van te voren niet had verwacht. 

In het busje naar de luchthaven kijk ik voor de laatste keer naar Kathmandu. Ik ga het wel missen. Kathmandu, hoe stoffig, druk, vies en lawaaierig ook, heeft ook haar charme. De ongelijke straten, de gekke mensen, de kleine winkeltjes en de tempels, groot en klein, verspreid door de stad. Het totale gebrek aan verkeersregels. De koeien op de middenstreep, die verder geen enkele betekenis heeft. De vriendelijkheid van de mensen. Het feit dat je nergens naar binnen wordt gepraat. Het veilige gevoel dat ik overal heb gehad. Ja, Kathmandu heeft ook haar charme. 

De luchthaven valt me 100% mee, ik hoorde dat het de slechtste van de wereld was, ik zie het niet zo. Ik word wel nog 1x geconfronteerd met de Nepali culture, wathun excuus voor zo ongeveer alles is. Nepali information supply: 1 minuut voor scheduled departure time verschijnt mijn vlucht op de informatieborden. Security check staat er achter. Voorziene vertraging dus onbekend. Ik wacht gewoon af, zoals ik heb geleerd deze reis. Ik voelde slechts lichte stress door het gebrek aan informatie de afgelopen 20 minuten, veel minder dan ik 6 weken geleden gevoeld zou hebben. Het komt wel goed, alles op zijn tijd. Voor mijn vlucht is het gewoon blijkbaar de tijd nog niet. Sit back and relax. Voor zover dat mogelijk is op een harde metalen stoel dan. Iemand in mijn buurt zit te stinken. Ze zouden deo vanuit een vliegtuig over het land moeten verspreiden. De stinkerd is niet de eerste zonder besef van geurverspreiding, waar ik bij in de buurt kom. Ik hoop dat hij aan de andere kant van het vliegtuig zit. Ergens in mijn rechteroor hoor ik iemand ongegeneerd boeren. Samen met het gerochel overal en nergens, is dat 1 van de geluiden die ik echt niet zal missen. 
Nog voor het omgeroepen wordt, staat een grote groep mensen tegelijk op, en stroomt de gate in. Ik vraag me af hoe zij weten dat het boarden begonnen is. Op het bord boven de gate staat nog Calcutta aangegeven, een vlucht die na die van mij zou moeten vertrekken. Zelfs rond vliegen hangt een zweem van vaagheid, ik blijf er tot op het laatste moment mee geconfronteerd. Om 10 voor 5, 1 uur en 35 minuten na de vervroegde vertrektijd, taxiet het vliegtuig weg. Nu ben ik echt onderweg naar huis. In gedachten ben ik er al. Terwijl we wachten om op te mogen stijgen, gaat aan de andere kant van het gangpad om de haverklap een telefoon af. De eigenaar blijft hello, hello? erin blaffen. Dan hangt hij weer op. En gaat de telefoon opnieuw. Zou hij niet weten aftast zijn telefoon uit moet, of het gewoon negeren? Ik denk het laatste, dat past wel bij de Nepalees. Als we tijdens het opstijgen een bocht maken, kan ik door het raampje naar beneden kijken, en nog een laatste blik op de kleurige huizen van Kathmandu werpen. Ik ga je missen, Kathmandu.